Wiedziałam, że o to zapyta...
Pomyślała, nie zmieniając pozycji.
-Nie jestem pewna. - odpowiedziała cicho. Wiedziała tylko, że na pewno nie Damona.

-To jest jakiś koszmar. - skomentowała zrezygnowanym tonem, skłądając się tak, że oparła, czoło o kolana.

-Chodź tu i mnie wesprzyj, bo nie wiem co mam zrobić ze swoim marnym życiem, które i tak skończy się za cztery tygodnie. - mrukneła, nawet nie podnosząc głowy.

-Aż czuję się wsparta. - mruknęła ironicznie, nadal nie podnosząc się do normalnej pozycji siedzącej.

-My? - Zapytała podnosząc się nareszcie, głównie dlatego, że było jej niewygodnie w takiej pozycji. Spojrzała na niego.
-Nie wiem gdzie byłeś, kiegy gadałam z lekarzem, ale ja od przyszłego miesiąca tańczę z aniołkami. - powiedziała z nadal wyczuwalną ironią. LICZYŁA NA TO, ŻE POWIE, IŻ JĄ ZMIENI. (aluzja)

-O, dizękuję za tą zmianę zdania. - uśmiechnęła się lekko.
-Jeden problem z głowy. - mruknęła cicho.

-Tak, ogromny. - powiedziała, w ogóle się nad tym nie zastanawiając.

Spojrzałą na niego.
-Spójrzmy prawdzie w oczy: Przecież ja się nie nadaję na matkę. - przyznała poważnym tonem głosu.