Wskoczył przez okno i położył ostrożnie dziewczynę na łóżku. Usiadł koło niej, uważnie przyglądając się jej ranie na szyi, która powoli znikała.

Podniosła się do siadu i odsunęła jego rękę od swojej szyi. Spojrzała na niego, z widoczną frustracją.
-Dowiem się wreszcie co tu się dzieje? - zapytała spokojnym tonem. Chciała wiedzieć, czemu tak przygląda się jej szyi, i o jakich ludziach rozmawiali w lesie.

Westchnął cicho, chwycił ją za nadgarstek i pociągnął ją w stronę lustra. Opuszkami palców przejechał po jej ranie.
-Widzisz to? - zapytał ironicznie.

Musiała sie uważnie przyjrzeć, by dostrzec ranę po ugryzieniu. Dotknęła jej delikatnie. Dziwnie się czuła. Nie wiedziała skąd to się wzięło.
-Co... Co to jest? - zapytała cicho.

-Taki mały prezent od Anny. Ugryzła Cię. Tak robią wampiry... - odparł cicho.

-Kiedy? I czemu ja o tym nie wiem...? - mówiła cicho, gdyż była jednocześnie przerażona i zdziwiona.

Westchnął cicho.
-Bo Ci w głowie namieszała. - powiedział, jakby to nie było nic nadzwyczajnego.

-Aha...? - powiedziała niepewnie, odchodząc od lustra.
Boże, co to za miasto...!
Pomyślała, patrząc w podłogę.

Do końca nie wiedział co ma zrobić.
Do czego to doszło? Muszę teraz niańczyć ugryzione sieroty...
-Połóż się, odpocznij. Przynieść Ci coś? - zapytał, śledząc ją wzrokiem.

-Nie potrzebuję odpoczynku, dobrze się czuję. - powiedziałą, siadając na brzegu łóżka, tyłem do niego. Odwróciła głowe w jego stronę.
-Pewnie nie powiesz mi, kim są Stefano i Katherine, prawda? - zapytała. Co do Katherine, była prawie pewna, że to jakaś wielka miłość chłopaka.

-Raczej nie. - powiedział cicho.
-Stefano jest moim bratem, tyle wiedzy Ci wystarczy. - uśmiechnął się, delikatnie.

-Okej. - kiwnęła delikatnie głową. Sama nie lubiła wścibstwa, więc postanowiła nie dopytywać sie o szczegóły. Była dość rozgarniętą osobą, więc gdy ułożyła sobie w głowie wszystko, co dzisiaj usłyszała, miała już gotową pewną koncepcję, lecz nic więcej nie powiedziała.

-Potrzebujesz czegoś? - zapytał po chwili.

-Raczej nie... - powiedziała cicho. Po chwili odróciła głowę ponownie, by na niego spojrzeć.
-Może ci przeszkadzam? - zapytała.

Pokiwał przeczącą głową.
-Nie. No coś Ty. następnym razem uważaj na siebie. - powiedział niby troskliwie, ale drugie zdanie brzmiało dość arogancko.

Prychnęła cicho.
-Nie wiedziałąm, że chodziłam po lesie w porze obiadu. -powiedziała sarkastycznie, wywracając przy tym oczami.

-A widzisz. Nie wiem, czy zauważyłaś, że gdybym nie przyszedł w porę, to by Cię tu nie było. - powiedział, uśmiechając się drwiąco.

-Moja wdzięczność nie zna granic... - mruknęła z ironią, nie patrząc w jego kierunku.

-No wiesz co?! - wstał z łóżka, patrząc na nią.
-Lexi jest ode mnie o wiele starsza, a tym bardziej silniejsza, więc mogłoby mnie tu nie być...

-Nikt nie kazał Ci mnie ratować. - sporzała na niego, wzruszając delikatnie ramionami.

-Aha. Okay. Dobra. - powiedział poirytowany jej postawą.

-No co! - spojrzała na niego.
-Oczywiście, że jestem ci wdzięczna, chociaż ona wcale nie sprawiała wrażenia niebezpiecznej, ale taka prawda.

Wywrócił teatralnie oczami.
-Taaa.

Spuściła głowę i wzrok przeniosła na podłogę.
Poszłabym do domu, gdybym tylko wiedziała, jak tam dojść...
Pomyślała, dleikatnie skrzywiona. Nawet nie wiedziała, jak się tutaj znalazła. Podniosła oczy na Damona. Było w nim coś dziwnego. Irytował ją całym sobą, a jednak... Nie wiedziała jak to sobie wytłumaczyć.

-To jak? Chcesz jeszcze zostać u mnie, czy masz dość mojego towarzystwa? - zapytał, chodząc po pokoju w te i z powrotem.

ma cię dość!

Ja nie, ty mnie tak..
Powiedziała do siebie w myslach, wiodąc za nim wzrokiem.
-Jeśli mi powiesz, jak się dostać do domu... - powiedziała cicho.

(haha xD)

-Eee. Okey. - powiedział z uśmiechem. Wziął dziewczynę na ręce i pobiegł w stronę jej domu.

Weszła do jego sypialni i położyła się na łóżku. Rozłożyła się na nim wygodnie,a  jej ręce powędrowały na boki, zwalając przy tym wszystko, co było na szafkach nocnych po obu stronach.

Może to było trochę dziecinne, ale nie wrdne. Wyszła z pokoju i zbiegła na dół.