.

Weszła z nim do pokoju i usiadła na brzegu łózka.

Usiadł koło dziewczyny.
-No już. Kładź się. Ja chcesz mogę jeszcze z Tobą posiedzieć. - uśmiechnął się, nikle.

-Odpoczywanie jest przereklamowane i nudne. - stwierdziła i położyła się na łózku, opierając się na łokciach.

Położył się obok niej w tej samej pozycji.
-Tak? Mhmm. Specjalistka. - uśmiechnął się, szerzej.

Zaśmiała się cicho.
Wiadomo.
Spojrzała na niego.
-Co powiesz? - uśmiechnęła się.

-Myślę, jak znowu nie narazić Ciebie na niebezpieczeństwo... - powiedział cicho, odwracając wzrok w jej stronę.

-Już się prawie przyzwyczaiłam. - powiedziała, pocieszająco, z lekkim uśmiechem.
Zmień mnie w wampira, to nic mi nie zrobią.
Przeszło jej przez myśl.

-A widzisz. - rzucił z uśmiechem.
-O czym myślisz? - zapytał, po chwili.

-Ooo... Niczym. Blondynki tak mają. - powiedziała z uśmiechem.

Zaśmiał się, cicho.
-Emm. NO tak... Zapomniałem. - powiedział, uśmiechając się, delikatnie.

Spojrzała na niego. Nie pasowało jej , że był w pewnym sensie przymulony.
Teraz na prawdę sprawia wrażenie martwego.
Położyła się normalnie i wbiła wzrok w sufit. Spojrzała na niego kątem oka i odezwała się po chwili.
-I co, wymyśliłeś coś?

-Nie. W Twoim towarzystwie trudno mi się skupić. - uśmiechnął się, kładąc się dokładnie jak Ona.

-Jej, jak mi dzisiaj schlebiasz. - uśmiechnęła się słodko, kładąc na boku, twarzą w jego stronę.

Zaśmiał się, cicho.
-No wiesz. Ma się te talenty. Lata praktyki.

-Ostro.. - zaśmiała się cicho, patrząc na niego.

Weszłą jakby nigdy nic.
- Ooo... Camille! Jak tam... Łapiesz oddech?
Zaśmiała się chamsko.
- Damon!
Połowę jego imienia wymówiła udając szczęśliwą, ale resztę wymówiła zniechęcona, mierząc go wzrokiem.

-Wybacz. Mamy lepsze rzeczy do roboty. -  wziął  Camille na ręce i razem wyskoczyli przez okno.

*Weszła za Ann*
hej ludzie.
*Przywitała się*
Pff...!  Albo raczej pa.
*Zaśmiała się*

Spojrzała na Kristine.
- Jesteśmy same... Możnaby zrobić imprezę... Albo coś rozwalić.
Uśmiechnęła się szeroko.

*Odwzajemniła uśmiech*
Noo...zapowiada się ciekawie.
*Zaśmiała się*

- No to dawaj... Co robimy?
Zapytała, opadając na łóżku Camille.
- Mmm... Pewnie już ze sobą spali.
Pomyślała zniesmaczona widokiem nagiego, niedorobionego Damona.

*"Nie chcący" ręką zwaliła lampę*
Ups.
*Zasłoniła ręką buzię, żeby się nie zaśmiać*

- Ups...
Powtórzyła po niej, śmiejąc się cicho. Zeszła z łóżka.
- Ja idę do innej sypialni...
Uśmiechnęła się szeroko i wybiegła.

Ok.
*Krzyknęła za nią*
Może to trochę wredne...
*Pomyślała*

Weszła do pokoju i otworzyła okno na oścież. Po chwili wdrapała się na parapet i usiadła na nim, podkulając kolana i oplatając nogi ramionami. Głowę zwróciła na zewnątrz. Widokiem był gęsty las. Tak zapatrzoną, pochłonęły myśli na różne tematy.

Po jakimś czasie, znudziło jej się to. Nie była zwolenniczką długiego, bezczynnego siedenia w jednym miejscu. Jej pokój znajdował się na piętrze. Wychyliła głowę i spojrzała w dół.
Hmm... Kiedy się człowiek nudzi, różne rzeczy przychodzą mu do głowy.
Pomyślała, zastanawiając się, czy zrobi sobie krzywdę, skacząc z okna. Nie było jakoś strasznie wysoko, a jako nastolatka wielokrotnie uciekała z domu przez okno w swojej sypialni. Nie wiele myśląc, usiadła na parapecie, nogami zwisając w dłó. Po chwili odepchnęła się od parapetu i od ściany budynku.

Przybiegł w samą porę i złapał ją.
- Życie ci niemiłe?
Zapytał, nie stawiając jej nadal na ziemi.

Poczuła się trochę zdezorientowana, nie spodziewała się, że ktoś ją złapie. Spojrzała na nieznajomego chłopaka.
-Emm... To nie było to, na co wyglądało. - wytłumaczyła z lekkim uśmiechem na twarzy.

- A na co wygląda a czym miało być?
Zapytał szybko.

-Mogło to trochę przypominać próbę samobójczą, ale to nie tak. Powiedzmy, że dostarczam sobie adrenaliny skokami z wysokości. - uśmiechnęła się, orientując się, że cały czas trzyma ją na rękach.
-Emm... Mógłbyś..? - uśmiechnęła się lekko.

- Jasne...
Zaśmiał sie cicho, stawiając ją na ziemi.
- Matt...
Wyciągnął do niej rękę.

-Camille, miło poznać. - powiedziała, delikatnie ściskając jego rękę.
-Takie małe miasto, a jednak nie zauważyłam Cię tu wcześniej. - przyznała po chwili.

- Mnie także.
Uśmiechnął się do niej zniewalająco.
- Przyjechałem tu parę dni temu.
Odpowiedział na jej pytanie.

-Ach, to wiele tłumaczy. - uśmiechnęła się.
Ciekawe czy zdążył już sobie zdać sprawę, jakie to miasto jest pokręcone...
Pomyslała, nie zmieniając wyrazu twarzy.

- Mieszkasz tu sama?
Zapytał, udając, ze nie wie, o czym praktycznie nieznajoma piękność mówi.

-Właściwie... - zaczęła, patrząc na budynek.
-Ymm.. Nie. To tak właściwie nie jest mój dom. Tylko pewnego wampira, któremu doskwiera samotność. - dopowiedziałą sobie w myslach.
-Mieszkam u przyjaciela. - wytłumaczyła po chwili z lekkim uśmiechem, przenosząc na niego wzrok.

Spojrzał na nią zdziwiony, słysząc jej myśli, ale nie dał tego po sobie poznać.
- Taa... Przyjaciela.
Mruknął, udając zawiedzionego. Camille była piękną dziewczyną, która nie zasłużyła na los taki, jaki ją spotkał - czyli mieszkanie z wampirem, zapewne jako główne danie w menu - krwisty stek.

-Tak, u przyjaciela. - przytaknęła z lekkim kiwnięciem głowy.
Przyjaciela, którego zazdrosne przyjaciółki próbują mnie zabić na każdym kroku.
Dopowiadała sobie dość ironicznie w myslach, nie zdając sobie sprawy, że on to słyszy.
-A ty... Znasz tu kogoś, czy przyjechałeś w poszukiwaniu spokoju?

- Przyjechałem... Jestem tu przejazdem.
Uśmiechnął się do niej szeroko, czekając, aż zaprosi go do środka.

-Mhmm, jak większosć z tych, którzy przyjeżdżają. - powiedziała, bez jakiejkolwiek aluzji.
-Może wejdziesz do środka? - zaproponowała szybko.

Uśmiechnął sioę szeroko.
- Emm... No skorto tak nalegasz.
Uśmiechał soię nadal.
- Jak tój przyjaciel się zwie?
Zapytał, wiedząc od początku, że mieszka z wapirem.

-Tak, nalegam, będę zaszczycona. - zaśmiała się cicho, kierując wraz z nim do wejścia.
-Hmm? Damon.

= Kolejną se znalazł?!
Zapytał zdziwiony, patrząc na nią.

No. Kolejną głupią i naiwną.
-Znasz go? -spojrzała na niego delikatnie zdziwiona tym faktem.

- Nie, choć wiele o nim słyszałem.
Uśmiechnął się do Camille, szeroko, patrząc na nią. Nie pokazywał tego, iż słyszy jej myśli, ponieważ nie wiedział jak bardzo dziewczyna jest obeznana w tematach o wampirach... Jeśli w ogóle była w jakikolwiek sposób poinformowana.

-Pewnie samo zło.
Uśmiechnęła się pod nosem, otwierając drzwi frontowe.

- Noo... Większość tak.
Uśmiechnął się szeroko, puszczając ją w drzwiach.
- Panie przodem.
Uśmiechnął się do niej szermancko i po chwili zniknęli w domu Damona.

Weszła do pokoju w zupełnie innym humorze niż zwykle. Miała pusty wzrok, praktycznie nie było z nią kontaktu. Zamknęła drzwi na klucz i zatrzasnęła okno. Rzuciła się na łóżko i leżała bez ruchu, wbijając wzrok w sufit. Nie płakała. Jednak po policzku spłynęła jej pojedyncza łza.

Sam nie wiedział co się dzieję z Camille. Od pewnego czasu zachowywała się, mhm... Inaczej? Pewnego dnia, postanowił z nią pogadać i zapukał do jej pokoju.

-Idź sobie. - powiedziała głośno i stanowczo. Od jakiegoś czasu przestałą być rozmowna i właściwie to go unikała.

-Camille! Otwórz drzwi! - powiedział, waląc pięścią o ścianę.

-Po co! Nie mam ochoty z nikim rozmawiać! - wrzasnęła, siadając na łóżku, po czym wzięła głęboki wdech.

Nie wytrzymał. Naparł drzwi w taki sposób, że wypadły z nawiasów. W wampirzym tempie podszedł do niej i usiadła przy dziewczynie.
-Co się dzieję?

Westchnęła cicho, patrząc na niego. Udała, że nie usłyszała pytania.
-Zmień mnie w wampira. - powiedziała ponownie stanowczym tonem, patrząc na Damona.

Spojrzał na nią, zaskoczony.
-Muszę odpowiedzieć nie, Camille. I nie pytaj dlaczego. - odparł, po czym odgarnął jej włosy z czoła.
-Co się dzieję? - zapytał, ponownie.

-Dlaczego? - zapytała na przekór, nadal unikając odpowiedzi.

-Po prostu: nie. Nie wiesz na co się piszesz. - odparł, patrząc jej w oczy.

Prychnęła cicho.
-I tak mnie zmienisz. - mruknęła cicho, jakby do siebie, kładąc się z powrotem na łóżku.

Położył się koło niej, a opuszkami palców przejechał po jej talii.
-Powiesz mi wreszcie?

Westchnęła cicho, przez chwilę się nie odzywając. Wiedziała jednak, że jego cierpliwość też ma granicę. Przekręciła głowę w jego stronę.
-Jestem chora. - odparła cicho, patrząc na niego.

W głowie pojawiły się najczarniejsze wizje, tego co mogło się stać w przyszłości.
-Na... Na co? - zapytał, patrząc jej w oczy.

-Lekarze powiedzieli, że na osiemdziesiąt procent mam nowotwór płuc. Kazali mi iść na potwierdzające badania, ale nie poszłam. - mówiła spokojnym głosem, choć w jej oczach kryło się mnóstwo emocji.

Na słuch Jej odpowiedzi, zamarł. Nie spodziewał się, czegoś takiego.
-Czemu nie poszłaś na te badania? - zapytał, patrząc na nią, pustym wzrokiem.

-Bo się boję! - powiedziała lekko sfrustrowanym tonem, wzrok wbijając w sufit.
-Miałam iść... teraz. Ale co to da, jak to potwierdzą. Zostanie mi kilka miesięcy życia. - wzruszyła ramionami.

Spojrzał na nią, wyraźnie zmartwiony.
-Ale powtórz te badania... Może, może... Lekarze się pomylili!

Przez chwilę nic nie mówiła.
-Dobra, powtórzę. Chociaż i tak wiem swoje. - powiedziała dość cicho.

-Camille, jeszcze nic nie jest stracone. - powiedział, patrząc na nią.

-Niby nie. - mruknęła wzruszając delikatnie ramionami.
-Jest na to dwadzieścia procent. - odparła z delikatnym sarkazmem.

-Boże, Camille! Uspokój się! - odparł patrząc na dziewczynę, po czym wstał z łóżka.
-Przebierz się, zaraz idziemy do lekarza. - rzucił.

Wywróciła oczami, nic więcej nie mówiąc. była wkurzona, lecz na samą siebie. Zeszła z łóżka i wyszła do łazienki. Kiedy wróciła, wyszli z domu.

Mam raka płuc. Jestem w ciąży. Jakiejś dziwnej ciąży. Piłam alkohol, więc dziecko może być upośledzone. Poza tym ja go nie chcę. Cudnie. Tylko strzelić sobie w łeb.
Rozmyślała, wchodząc do pokoju Usiadła na brzegu łóżka, choć miała ochotę zrzucić się z parapetu. Twarz schowała w dłoniach, które i tak zakryły długie, jasne włosy.

Powolnym krokiem, wszedł do pokoju, mając ten sam wyraz twarzy co dotychczas (xD). Oparł się o ścianę, wyraźnie zamyślony.

Spojrzała na niego, spod zasłony jasnych włosów. Nie odezwała się. Z jednej strony była ciekawa jaka będzie jego reakcja, a z drugiej wolała, by się nie odzywał. Wiedziała jedno - ta mina nadal była przerażająca.

-Eee, czyje to dziecko? - zapytał, po dłuższej ciszy, nie zmienając wyrazu twarzy.

Wiedziałam, że o to zapyta...
Pomyślała, nie zmieniając pozycji.
-Nie jestem pewna. - odpowiedziała cicho. Wiedziała tylko, że na pewno nie Damona.

-Aha. - rzucił cicho, także nie zmieniając w pozycji. Tkwili tak przez dłuższą chwilę.

-To jest jakiś koszmar. - skomentowała zrezygnowanym tonem, skłądając się tak, że oparła, czoło o kolana.

Cały czas stał w tej samej pozycji, z tą samą miną, ale tym razem... Damon myślał. (xd)

-Chodź tu i mnie wesprzyj, bo nie wiem co mam zrobić ze swoim marnym życiem, które i tak skończy się za cztery tygodnie. - mrukneła, nawet nie podnosząc głowy.

Spojrzał na dziewczynę, nieco zdezorientowany, ale podszedł do dziewczyny i objął ją ramieniem.
-Camille, wspieram Cię. - uśmiechnął się, łobuzersko. Ale to nie pomoże i tak czuje się oszukany i taki... Taki bezpłodny

-Aż czuję się wsparta. - mruknęła ironicznie, nadal nie podnosząc się do normalnej pozycji siedzącej.

Przytulił ją do siebie i spojrzał na nią czule.
-Zobaczysz. Poradzimy sobie. - uśmiechnął się, uroczo.

-My? - Zapytała podnosząc się nareszcie, głównie dlatego, że było jej niewygodnie w takiej pozycji. Spojrzała na niego.
-Nie wiem gdzie byłeś, kiegy gadałam z lekarzem, ale ja od przyszłego miesiąca tańczę z aniołkami. - powiedziała z nadal wyczuwalną ironią. LICZYŁA NA TO, ŻE POWIE, IŻ JĄ ZMIENI. (aluzja)

Westchnął cicho i spuścił wzrok.
-Ja... Chce Cię przemienić. - odparł, patrząc n dziewczynę z delikatnym uśmiechem.
ALUZJA BYŁA DOBRZE ZROZUMIANA. ;p

-O, dizękuję za tą zmianę zdania. - uśmiechnęła się lekko.
-Jeden problem z głowy. - mruknęła cicho.

-Ciąża to dla Ciebie problem? - zapytał, całkiem, całkiem, caaaałkiem poważnie.

-Tak, ogromny. - powiedziała, w ogóle się nad tym nie zastanawiając.

-Dlaczego, Camille? Powiedz mi. Dlaczego?- uśmiechnął się, blado.

Spojrzałą na niego.
-Spójrzmy prawdzie w oczy: Przecież ja się nie nadaję na matkę. - przyznała poważnym tonem głosu.

-Ale dlaczego? - zapytał, patrząc z uśmiechem na dziewczynę.

Zastanawiało ją, czemu cały czas się uśmiechał.
-Bo... No bo po prostu! Sama zachowuję się jak dziecko, więc jak mam wychować inne. - powiedziała cicho, patrząc na Damona. Ciekawa była, czy będzie musiała wrócić do siebie, czy on jej pomoże.

Przytulił ją do siebie, po czym odparł.:
-Zobaczysz, będzie dobrze. - pocałował ją czule.

Wtuliła się w niego, przez chwilę trwając w milczeniu. Miała tyle do przemyślenia. Jedna z tych myśli zaczęła ją uporczywie dręczyć. W końcu spojrzała na Damona i odezwała się.
-Jak się właściwie zmienia w wampira? - zapytała.

-Zobaczysz. - pocałował ją delikatnie w czoło.
-Powiem Ci w odpowiednim czasie.

-A kiedy będzie ten odpowiedni czas? - ciągnęła dalej. Chciała, żeby powiedział jej już teraz, w końcu w każdej chwili mogła nieoczekiwanie stracić oddech.